Λευκή Μαγεία, ανακίνησε του Έρωτα χροιά.
Ξεπρόβαλε μέσ’ απ’ το πλήθος, τώρα. μόνη.
Τα ρούχα μου έλειωσαν, ταξίδεψα μακριά,
για να σε βρω, μα ο Δρόμος δεν τελειώνει.

Χρυσές ανταύγειες παίζουν της Αγάπης το ρυθμό.
Όλο το Σύμπαν ανασαίνει μ’ ακατάλυτο παλμό.

Έλα...
στη ματιά μου χαμογέλα,
διώξ’ τα σύννεφα μακριά.
Τώρα,
που της έκστασης τα δώρα,
δε μου φαίνονται βαρειά.

Λευκή Μαγεία, σε συμπόσιο ηρώων, μυστικό,
όσοι τη δόξα τους φθονώ, μ’ έχουν καλέσει.
Όμως εγώ, δεν ψάχνω να `βρω τέλος τραγικό...,
μα την Αγάπη σου, το Δρόμο μου να δέσει.

Έλα μαζί μου, τα όνειρά σου θα ξυπνήσω,
μέσα στ’ Απόλυτου τα καθαρά νερά, θα σε βαφτίσω.

Έλα,
στη ματιά μου χαμογέλα,
διώξ’ τα σύννεφα μακριά.
Τώρα,
που της έκστασης τα δώρα,
δε μου φαίνονται βαρειά.