Πώς να χτίσω φωλιά σε συντρίμμιοα παλιά
και να ζω με τη σκέψη και μόνο,
πώς θα παίρνω φιλιά από άδεια καρδιά
κι από χείλη που νιώθουνε πόνο.

Δε γίνονται συμβάσεις με τη συνείδησή μου,
και δεν υπάρχουν βάσεις για έρωτες, χρυσή μου.

Πώς να κλείσω πληγές, να στερέψω πηγές
απ’ το δάκρυ, του πόνου, που τρέχει,
πώς να βρω τη στοργή στου χαμού την οργή
και να βρω μια καρδιά που ν’ αντέχει.

Δε γίνονται συμβάσεις με τη συνείδησή μου,
και δεν υπάρχουν βάσεις για έρωτες, χρυσή μου.