Κάποιο τραίνο καταραμένο,
κάποιο τραίνο θα σε πάρει μακριά,
μας χωρίζει και μου ραγίζει,
μου ξεσκίζει τη φτωχή μου την καρδιά.

Δάκρια κυλάνε μέσ’ στο σταθμό,
μανούλες κλαίνε με σπαραγμό,
μα εγώ δεν βγάζω δάκρυ σταλιά
γιατί μου στερέψαν τα μάτια μου πια.

Τέτοιο παράπονο, τέτοια στιγμή,
να μην τη νιώσουνε ούτε οι εχθροί,
να μου γράφεις κάθε μέρα
πριν να σβήσω απ’ τη ζωή,
να μου γράφεις κάθε μέρα
πριν να σβήσω απ’ τη ζωή.

Κάποιο τραίνο καταραμένο,
κάποιο τραίνο θα σε πάρει μακριά,
μας χωρίζει και μου ραγίζει,
μου ξεσκίζει τη φτωχή μου την καρδιά.

Όποιος δεν έζησε τον χωρισμό,
πόνο δεν ένιωσε και σπαραγμό,
να μου γράφεις κάθε μέρα
πριν να σβήσω απ’ τον καημό,
να μου γράφεις κάθε μέρα
πριν να σβήσω απ’ τον καημό.

Κάποιο τραίνο καταραμένο,
κάποιο τραίνο θα σε πάρει μακριά,
μας χωρίζει και μου ραγίζει,
μου ξεσκίζει τη φτωχή μου την καρδιά.