Πήρα το μονοπάτι το στενό,
ντροπή και πόνους το κορμί μου φορτωμένο,
και με το βήμα μου κομμένο και αργό
γύρισα πάλι, πρόσωπό μου αγαπημένο.

Άναψε το λυχνάρι σου να μας φέξει
και μη μου πεις, για τα παλιά, ούτε μια λέξη,
ρίξε δυο ξύλα στη φωτιά, να ζεσταθούμε,
σκούπισ’ το δάκρυ σου κι έλα να φιληθούμε,
σκούπισ’ το δάκρυ σου κι έλα να φιληθούμε.

Πιάσε το χέρι μου που τρέμει από χαρά,
βρέξε τα χείλη μου που είναι διψασμένα,
συγχώρεσέ με, πονεμένη μου ψυχή,
για όσα πέρασες κι υπόφερες για μένα.

Άναψε το λυχνάρι σου να μας φέξει
και μη μου πεις, για τα παλιά, ούτε μια λέξη,
ρίξε δυο ξύλα στη φωτιά, να ζεσταθούμε,
σκούπισ’ το δάκρυ σου κι έλα να φιληθούμε,
σκούπισ’ το δάκρυ σου κι έλα να φιληθούμε.