Φίλοι που κοιτούν απ’ την παλιά φωτογραφία,
σε κάποια στάση του καιρού, γνωστή ταινία,
φίλοι που ζητούν απ’ την καρδιά κάτι ν’ αφήσουν,
σαν μια κατάθεση ζωής, πρωτού να σβήσουν.

Και μου μιλούν και μου γελούν
κι όλα τα λάθη μού συγχωρούν,
κι είναι το βλέμμα τους ελπίδα,
και μου μιλούν και μου γελούν
κι όλα τα λάθη μού συγχωρούν,
τόση ψυχή ποτέ δεν είδα.

Φίλοι της καρδιάς, της αγκαλιάς και των τραυμάτων,
του σινεμά της Κυριακής και του Σαββάτου,
φίλοι που κρατάμε απ’ τη ζωή ό,τι μας δένει,
σαν τη φιλία που γερνά μα δεν πεθαίνει.

Και μου μιλούν και μου γελούν
κι όλα τα λάθη μού συγχωρούν,
κι είναι το βλέμμα τους ελπίδα,
και μου μιλούν και μου γελούν
κι όλα τα λάθη μού συγχωρούν,
τόση ψυχή ποτέ δεν είδα.