Και της μετάνοιας το δάκρυ είν’ ανθρώπινο,
είναι ανθρώπινο να πει κανείς συγγνώμη,
κι αν έχεις φύγει κάποιο βράδυ είν’ ανθρώπινο,
όπως ανθρώπινοι του γυρισμού οι δρόμοι.

Γύρισε και όλα τα ξεχνάω,
γύρισε, αγάπη σου φυλάω,
γύρισε και μη μου λες που πήγες,
ανθρώπινα τα λάθη κι οι ελπίδες.

Και της μετάνοιας το δάκρυ είν’ ανθρώπινο,
φτάνει να τρέξει αληθινό πριν με σκοτώσεις,
φτάνει να `ρθείς στο σπίτι που `ναι κατασκότεινο
και στο πλευρό μου πάλι σίγουρη θα νιώσεις.

Γύρισε και όλα τα ξεχνάω,
γύρισε, αγάπη σου φυλάω,
γύρισε και μη μου λες που πήγες,
ανθρώπινα τα λάθη κι οι ελπίδες.