Θυμάμαι τη βραδιά στις φυλλωσιές
που μ’ έμαθες γι’ αγάπη να μιλάω,
τον έρωτα στις ακροθαλασσιές
θυμάμαι, αγαπημένε, και ριγάω.

Θυμάμαι και πως θα ’θελα ξανά
να βγάλω μια κραυγή, να ξεψυχήσω,
τον έρωτα που μου ’μαθες εσύ
ακόμα μια φορά να ξαναζήσω.

Καρδούλα μου, μην κλαις και μη λυπάσαι,
μονάχα να χτυπάς και να θυμάσαι,
καρδούλα μου, μην κλαις και μην πονάς,
μονάχα πες του πως τον αγαπάς,
καρδούλα μου, μην κλαις και μην πονάς,
μονάχα πες του πως τον αγαπάς.

Θυμάμαι τις απέραντες στιγμές,
θυμάμαι λεπτομέρειες, θυμάμαι,
τον ήλιο, τη βροχή, τις αστραπές,
απάνω στο κορμί μου να γλεντάνε.

Θυμάμαι του Νοέμβρη τα στερνά,
που μου ’λεγες "Τρελή σε αγαπάω",
θυμάμαι και δε γίνεται αλλιώς
μονάχα να φωνάξω πως πονάω.

Καρδούλα μου, μην κλαις και μη λυπάσαι,
μονάχα να χτυπάς και να θυμάσαι,
καρδούλα μου, μην κλαις και μην πονάς,
μονάχα πες του πως τον αγαπάς,
καρδούλα μου, μην κλαις και μην πονάς,
μονάχα πες του πως τον αγαπάς.