Απόψε θέλω να καθίσω,
μόνη μου, πάλι, να μιλήσω με τον εαυτό μου,
δεν πάει άλλο η φυλακή μου,
να χαραμίζεται η ζωή μου και το μυαλό μου.

Ανοίγω το παράθυρό μου,
πάνω απ’ την πόλη, το φεγγάρι
φωτίζει πάλι τ’ όνειρό μου,
τον δρόμο που η καρδιά θα πάρει,
κλείνω στην κάμαρα τον πόνο,
βλέπω στον ουρανό σημάδι,
το άστρο σου που λάμπει μόνο
μέσ’ στης ψυχής μου το σκοτάδι.

Απόψε θέλω να ξεχάσω,
δεν έχω τίποτα να χάσω αν φύγω πάλι,
τί ωφελεί εδώ να μείνω,
τίποτα πίσω δεν αφήνω να με πονάει.

Ανοίγω το παράθυρό μου,
πάνω απ’ την πόλη, το φεγγάρι
φωτίζει πάλι τ’ όνειρό μου,
τον δρόμο που η καρδιά θα πάρει,
κλείνω στην κάμαρα τον πόνο,
βλέπω στον ουρανό σημάδι,
το άστρο σου που λάμπει μόνο
μέσ’ στης ψυχής μου το σκοτάδι.