Στ’ άσπρο σεντόνι είμαι της αράχνης
μια πεταλούδα νόστιμη.
Παράδεισος μου λέγανε, μην χάσεις
ξύπνα και ζήσε τη στιγμή.

Μα γύρω απ’ το λαιμό μου νιώθω ακόμα
δαγκάνες που τροχίσανε,
αυτοί που μ’ αγαπήσανε
και που με φίλησαν στο στόμα.

Στ’ άσπρο σεντόνι είμαι του θανάτου
ένα κορμί αφτέρουγο
τα όνειρά μου παν του πεταμάτου
κι όπως μου είπανε, φταίω εγώ.