Εμένα μη μ’ ακούτε, μη μ’ ακούτε
μη μ’ ακούτε έχω πολλή υπομονή
στην έρημο την αχανή
καμήλα είμαι βακτριανή.

Επειδή μεγάλωσα
κι ένα μέτρο ψήλωσα
από κείνο που ήμουνα
κι απ’ αυτό που δήλωσα
όταν με ρωτήσανε
τι ήθελα να γίνω
τώρα λέω άνθρωπος
και θα επιμείνω.

Εμένα μη μ’ ακούτε, μη μ’ ακούτε,
μη μ’ ακούτε
εγώ τα σβήνω το πρωί
τα χνάρια μου
μες στη βουή του κόσμου
κατά συρροή.

Επειδή ξεχάστηκα
και βαθειά κοιμήθηκα
στη σκιά του έρωτα
σήμερα θυμήθηκα,
όταν με ρωτήσανε
πού ήθελα να μείνω,
πάντα ήταν μέσα σου
και θα επιμείνω