Τον τράβηξε ο δρόμος πέρα από τον τόπο του μακριά
κι έχει για φυλαχτό τη μέρα και συντροφιά του δυο πουλιά
το ένα γελά και τ’ άλλο κλαίει.

Τις νύχτες στέκει και κοιτάζει τ’ άστρα που ψιχαλίζουν φως
στον ανοιχτό ουρανό διαβάζει της ιστορίας το ρυθμό
που σαν μικρή βαρκούλα πλέει.

Άμα τον δεις στον έρμο δρόμο, παρηγοριάς δωσ’ του νερό
γιατί παλεύει με το χρόνο, το μόνο ζωντανό Θεό
και δε μιλά, μονάχα κλαίει.