Κι αν ταξίδεψα πολύ
δεν το βρήκα το φιλί
κι όμως περιμένω,
χρόνια υπομένω
κι όλο επιμένω εδώ.

Κι αν μου λέει το μυαλό
πόσο έχασα καιρό
ενοχή μου
είναι η ανοχή μου
κι η συνενοχή μου στο κενό.

Και παίζω με τις λέξεις
που δεν ξέρουν τι να πουν
κομμάτια μες στα μάτια
αγρυπνούν να ενωθούν.

Τα ίδια, μια απ’ τα ίδια
δεν τα θέλει η καρδιά
αφήνομαι στη μοίρα
και βουτάω στα βαθιά.

Όνειρα σφραγίζω, παύω να ελπίζω
τώρα όλα είναι παρόν
όρια, κανόνες και σφιγμένες ζωνες
γίναν κιόλας παρελθόν.

Αν νικάς τα πάθη , τότε κάνεις λάθη
τότε είναι που μπορεί
να `ρθει μια μέρα που θα κάνεις πέρα
ό, τι ξέχασε να ζει.

Κι αν με πιάσει συννεφιά
κι είναι όλα σκοτεινά
δε δειλιάζω
χρώματα αγοράζω
κι όλα τα αλλάζω ξανά.