Φωνάζει μια φωνή που ξεκουφαίνει
βαθιά μες στην ψυχή μου μπαινοβγαίνει
μονότονη, σκληρή, ξεκουρδισμένη.

Κάποτε με λέγανε Ελένη
τώρα όλοι με φωνάζουν Τζένη.

Φωτίζει ένα σκοτάδι που στραβώνει
μαχαίρι μες στον ύπνο μ’ ανταμώνει
γλιστρά, ξεμοναχιάζει, μαχαιρώνει.

Κάποτε με λέγανε Ελένη
τώρα όλοι με φωνάζουν Τζένη.

Και μόνη ταξιδεύω, πάντα μόνη
νταλίκα που γυρνάει χωρίς τιμόνι
σα νύχτα που ποτέ δεν ξημερώνει.

Κάποτε με λέγανε Ελένη
τώρα όλοι με φωνάζουν Τζένη.

Και μόνη μου χορεύω, πάντα μόνη
ποιος με φιλά, ποιος φτύνει, ποιος πληρώνει
ποιος κερατάς μου σφίγγει την αγχόνη.

Κάποτε με λέγανε Ελένη
τώρα όλοι με φωνάζουν Τζένη.