Είναι πάντα κάτι δειλινά που μαζί σου κλαίνε
κι όσα κι αν ζητάς αληθινά πάλι ψέματα σου λένε
Κι όταν όλ’ αυτά τα δειλινά σβήσουνε τα φώτα
έρχονται σκοτάδια μακρινά, άδεια όπως πρώτα.

Γι’ αυτό σου γράφω ένα τραγουδάκι
ποτέ δεν έβγαλα μπροστά σου τσιμουδιά.
Ήσουν το μόνο της καρδιάς μου το μεράκι
μάθε το αν δεν το `χεις πάρει μυρουδιά.
Σου `στειλα μία καληνύχτα να σ’ αγγίζει
αφού στ’ αλήθεια να σ’ αγγίξω δεν μπορώ.
Τώρα που η γη γύρω από σένανε γυρίζει
τροχιά μου χάραξες που επάνω προχωρώ.

Είναι πάντα κάτι δειλινά που σου μοιάζουν τόσο
με γυρνούν στων δρόμων τα στενά μέχρι να νυχτώσω.
όσα κι αν περνάνε δειλινά δε σε φέρνουν πίσω
δύεις μ’ όλ’ αυτά τ’ αποψινά πριν να σ’ αποκτήσω.