Μὴ ταχὺς Ἡρακλείτου ἐπ’ ὀμφαλὸν εἴλεε βίβλον
τοὐφεσίου· Mάλα τοι δύσβατος ἀτραπιτός.
ὄρφνη καὶ σκότος ἐστὶν ἀλάμπετον·
ἢν δέ σε μύστης εἰσαγάγῃ, φανεροῦ λαμπρότερ’ ἠελίου.

Νόμος καὶ βουλῆι πείθεσθαι ἑνός.
Tά δὲ πάντα οἰακίζει Kεραυνός.
Ὁδὸς ἄνω κάτω μία καὶ ὡυτή.
Eἷς ἐμοὶ μύριοι ἐὰν ἄριστος ἦι.
Aὔη ψυχὴ σοφωτάτη καὶ ἀρίστη.
Πάντα ψυχῶν εἶναι καὶ δαιμόνων πλήρη.
Σοφόν ἐστι πάντων κεχωρισμένον.
Αἰὼν παῖς ἐστὶ παίζων πεσσεύων.
Δεῖ γὰρ τὸν χαρίεντα, μήτε ῥυπᾶν,
μήτε αὐχμεῖν, μήτε βορβώρωι χαίρειν.
Ξυνόν ἐστι πᾶσι τὸ φρονέειν.
Οὐ δεῖ ὥσπερ καθεύδοντας ποιεῖν καὶ λέγειν.

Ἡρακλείτειον, πῦρ ἀείζωον!
Ἡρακλείτειον, ἐστὶν ἀΐδιον!

Πᾶν ἑρπετὸν πληγῆι νέμεται.
Διαφερόμενον γὰρ ἀεὶ ξυμφέρεται.
Πολυμαθίη νόον ἔχει οὐ διδάσκει.
Τὸ μὴ δῦνόν πoτε πῶς ἂν τίς λάθοι;
Ἐδιζησάμην ἐμεωυτόν.
Θυμῶι μάχεσθαι χαλεπόν.
Φύσις κρύπτεσθαι φιλεῖ.
Πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι.
Ἁμονίη ἀφανὴς φανερῆς κρείττων.
Ψυχῆς ἐστι λόγος ἑαυτὸν αὔξων.
Εἶναι γὰρ ἓν τὸ σοφόν, ἐπίστασθαι γνώμην,
ὀτέη ἐκυβέρνησε πάντα διὰ πάντων.

Ἠράκλειτος ἐγώ.
Τι μ’ ἄνω κάτω ἔλκετ’ ἄμουσοι;
Οὔχ, ὑμίν ἐπόνουν, τοίς δ’ ἐμ’ ἐπισταμένοις.
Εἰς ἐμοί ἄνθρωπος τρισμύριοι,
Οἱ δέ ἀνάριθμοι οὐδείς.
Ταύτ’ αὐδῶ καί παρά Φερσεφόνη.