Η βροχή βραδινή κι επίμονη
με κλωστές με τραβάει επάνω σου,
σε νοσταλγώ.

Σα μια μελωδία που όλο μου ξεφεύγει, σε ποθώ.
Μαγική εικόνα που δε διακρίνω σε κοιτώ.

Και σου `ρχομαι και σε ζητώ και χάνεσαι,
ξυπόλυτος σε περπατώ, μα χάνεσαι ξανά.

Ο βοριάς σαν εχθρός αόρατος
στέκεται και χτυπάει το τζάμι μου,
σε νοσταλγώ.

Φίδι τυλιγμένο γύρω απ’ τη ζωή μου η μοναξιά.
Κι ο δικός σου φόβος μένει μαραμένος στη γωνιά.

Στη σκιά σου πέφτω, σ’ όσες συναντάω τις σκιές,
τη σιωπή σου νιώθω, σ’ όλες όσες νιώθω τις σιωπές.