Πίστευα, μετά από τόσον καιρό,
αν πάλι μπρος μου σε δω, δε θα λυγίσω,
κι έλεγα, ο χρόνος σβήνει πληγές
και σαν δυο φίλοι απ’ το χτες, θα σου μιλήσω,
θα σου μιλήσω.

Μα ήταν ψέμα, ζούσα με ψευδαισθήσεις,
όσα κι αν είπα, ήθελα μόνο να γυρίσεις.

Πίστευα, μετά από τόσον καιρό,
αν πάλι, φως μου, σε δω, δε θα με νοιάξει,
κι έλεγα, κι αν μου `χεις κάνει πολλά,
να είσαι μόνο καλά, να είσαι εντάξει,
να είσαι εντάξει.

Μα ήταν ψέμα, ζούσα με ψευδαισθήσεις,
όσα κι αν είπα, ήθελα μόνο να γυρίσεις.