Που λες, μεγάλωσα· περάσανε τα χρόνια.
Κι έτσι τυχαία, στη μετακόμιση επάνω,
βρήκα φουστάνια μου παλιά και παντελόνια,
κάτι κραγιόν και δυο δραχμές — Τι να τις κάνω..;

Τις μαύρες γόβες μου τις βρήκα σκονισμένες
κι ήταν μια τσίχλα στο τακούνι κολλημένη.
Κι είπα «Ρε κόσμε, τι θα πει να λες για ψέμα
όσα έχω ζήσει αληθινά; Στ’ αλήθεια ξένη..;»

Κι ένα παλιό μου Εγώ
μέσα μου χρόνια επιμένει:

«Θα μεγαλώσω· κι όταν πια
θα `χω καριέρα και παιδιά,
θα `μαι χαρούμενη στον κόσμο — Τίποτ’ άλλο.
Αυτό που ζούμε είναι στιγμές
σαν κάτι βόλτες μακρινές
και το μηδέν μας απ’ το πάντα πιο μεγάλο»

Που λες, μεγάλωσα· δεν είμαι πια δεκάξι…
Κι έτσι τυχαία, σ’ ένα κιβώτιο κρυμμένα,
βρήκα δυο φιλμ απ’ τα παλιά κι είπα «Εντάξει·
αυτό, που πάντα με νικώ, το’ χω στο αίμα»

Κι ένα παλιό μου Εγώ
πάντα θα λέει σ’ εμένα:

«Θα μεγαλώσω· κι όταν πια
θα `χω καριέρα και παιδιά,
θα `μαι χαρούμενη στον κόσμο — Τίποτ’ άλλο.
Αυτό που ζούμε είναι στιγμές
σαν κάτι βόλτες μακρινές
και το μηδέν μας απ’ το πάντα πιο μεγάλο»