Αφού ζωή με αδικείς,
δείχνεις να με περιφρονείς,
καθόλου δε μ’ αγγίζεις,
στον ουρανό μου συννεφιά
και ούτε μιαν αστροφεγγιά
δε μου τη χαλαλίζεις,

Φεύγω, σηκώνω τα πανιά και σου γυρνώ τις πλάτες,
εγώ και η ψυχή μου επιβάτες, γι’ άλλες στεριές,
με ματωμένα τα φτερά απ’ τις πληγές σου,
δεν τις αντέχω πια τις συμφορές σου, μείνε στο χθες.

Το δίκιο σου χωρίς ψυχή,
πιότερο μοιάζει με ευχή,
παρά με δικαιοσύνη.
Κλείνει το γόνα στους τρανούς,
περιφρονάει τους μικρούς,
δίχως εμπιστοσύνη.