Και περπατούσα εγώ στου Στρέφη
κι εσύ στου Φιλοπάππου.
Είχαμε πει ότι δεν πρέπει,
μα μου μιλούσες κάπου κάπου.
Κι έμοιαζε όλη η Αττική,
μ’ ένα λαχανιασμένο σκύλο,
που αγαπάει όποιον δει
και τρέχει να τον κάνει φίλο.
Κι έμοιαζε όλη η Αττική
στη τεμπελιά αυτού του γάτου
που θέλει μόνο να λιαστεί
και να κουνάει την ουρά του.
Και περπατούσα εγώ στου Στρέφη
κι εσύ στου Φιλοπάππου.

Και περπατούσα εγώ στου Στρέφη
κι εσύ στου Φιλοπάππου.
Λέγαμε `'τίποτα δεν τρέχει,
κάποτε θα βρεθούμε, κάπου"
Μα όπως τα ψηλά βουνά,
έτσι κι οι λόφοι της Αθήνας,
δεν έρχονται ποτέ κοντά
και είναι και Φλεβάρης μήνας.
Κι ο έρως πάντα τραγουδά
μπρος στο κατώφλι του θανάτου
κι ο σκύλος κάποιον αγαπά
κι ο γάτος λιάζει τ’ αχαμνά του.
Και περπατούσα εγώ στου Στρέφη
κι εσύ στου Φιλοπάππου.

Και περπατούσα εγώ στου Στρέφη
κι εσύ στου Φιλοπάππου.
Λένε πως κάποτε επιστέφει
το ποταμάκι στα βουνά του
και μ’ έναν ήλιο σαν κι αυτόν
ξεχάστηκε και ο Χειμώνας,
ίσως στο τέλος των βροχών
να ξανασμίξουμε τα δυο μας.
Δε θα `ναι δα πρώτη φορά
που κάνει ο έρως τη δουλειά του
κι ο σκύλος κάποιον αγαπά
κι ο γάτος λιάζει τ’ αχαμνά του
Και περπατούσα εγώ στου Στρέφη
κι εσύ στου Φιλοπάππου.