Κρόταλα την τέχνη μου γεννούν
Ρέκβιεμ που γερνούν πριν γεννηθούν
Οι προφήτες πλήκτρα οδηγούν
Κλώνους δίχως πρόγονους ζητούν

Ηλεκτρονικός κατακλυσμός
Νώε στάσου στην ευθύνη εμπρός
Όχι όχι δε με αφορά
Όχι όχι δε με αφορά

Νανα, νανα, νανα

Ανάσα και θαμπώνει το γυαλί
Αυτή η λάμψη σαν ματιά δακρύζει
Τα φώτα πριονίζουν τη σκηνή
Με θειάφι τη συνείδηση γυαλίζει
Να πεις, να ξαναζήσεις τη στιγμή που σε γερνάει
Ξυπνάει πάλι, μ’ αγαπάει

Κι ο μύθος γύρω να σ’ ακολουθεί
Φιτίλι νάιλον κρατάει
Να λες να το φωνάζεις, είμαι εγώ κι είμαι κανένας
Κι ο μύθος γύρω της κερνάει
Τα λόγια μου τα κάλπικα είμαι εγώ

Μικρός θεός, αράχνη και ιστός
Λειψός, κλειστός, της γλώσσας ποταμός
Καφές πικρός στο στόμα καθενός
γυμνός, γυμνός, καθρέφτης κι ουρανός

Νανα, νανα, νανα

Ο κόσμος μεγαλώνει σα θεριό
Μια μέδουσα τα μέλη μου διπλώνει
Το μέλλον τρύπα και σκουπιδαριό
Εγώ είμαι αυτό που κρύβεις μου δηλώνει

Μα εγώ μες στα ματάκια σου τη κάψα μου σκορπίζω
Τινάζει τη σκουριά της μέρας
Βουτάω στη λάσπη να βρω το θησαυρό
Πλοκάμια λάμψεις στον αέρα
Απλώνω τις φτερούγες μου στης ίριδας το δίσκο
Με σπρώχνει όλο και πιο πέρα
Σε βρίσκω κι είμαι πάλι εγώ

Μικρός θεός, αράχνη και ιστός
Λειψός, κλειστός, της γλώσσας ποταμός
Καφές πικρός στο στόμα καθενός
γυμνός, γυμνός, καθρέφτης κι ουρανός

Νανα, νανα, νανα

Αυτή η λάμψη έχει ωμή αιτία
Της λήθης, της ανάγκης μου τη βία

Αυτή η λάμψη έχει ωμή αιτία
Της λήθης, της ανάγκης μου τη βία

Αυτή η λάμψη έχει ωμή αιτία
Της λήθης, της ανάγκης μου τη βία

Αυτή η λάμψη έχει ωμή
Τη βία..