Από παιδί φοβάμαι τα σκοτάδια,
όμως μ’ αρέσεις ουρανέ τα βράδια,
πετράδια αστέρια στο κενό, ταράτσα, τηλεσκόπιο.

Φεύγει το βλέμμα μου μακριά στο σύμπαν
χτύπα καρδιά, καρδιοχτύπα,
αυτός που δε φοβήθηκε, ακόμα δε γεννήθηκε.

Τις ώρες τις μοναχικές που στίβω το μυαλό μου
και ο δρόμος δε με βγάζει κι η λογική τρομάζει,
σε θέλω πιο κοντά μου, σου ψάχνω τον Θεό,
τρέμει η ψυχή μου μη τον βρω.

Της φαντασίας τ’ άλογο αρματώνω,
καλπάζω, σπάω το χωροχρόνο,
μ’ αχόρταγα μάτια γυάλινα
κι αστρόπλοια ατσάλινα.