Ποτέ δεν είχα δίπλα μου τους άσχημους θεούς σας.
Έχω δικούς μου, ρε! Έχω δικούς μου!
Έχω δικούς μου που `ναι πιο όμορφοι!

Ούτε διαβόλους που ομορφαίνουν τη ζωή σας.
Έχω δικούς μου, ρε! Έχω δικούς μου!
Έχω δικούς μου που είναι πιο άσχημοι!

Έχω κατάρες μες στην τσέπη μου που λιώνουν.
Γιατί θυμώνω μες στον ύπνο μου και καίγομαι.
Όταν φωνάζω και την προσευχή μου διώχνω.
Όταν κρυώνω απ’ τα λόγια μου και ντρέπομαι.

Έχω κατάρες που `ναι δικές μου. Είναι δικές μου.
Είναι..., είναι μόνο δικές μου.
Μα έχω κι αγγέλους δίπλα μου,
που τραγουδάνε και χορεύουν μαζί μου.

Μου πήρατε τα χρώματα και το άρωμα. Το άρωμα απ’ τη στάχτη.
Μα έχω μαζί προσκυνητές και πόρνες, κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό.
Τα μάτια μου διψάσανε. Στα χέρια μου απλώνω σεντόνι από δάκρυ.
Κι έχω ένα κλάμα που είναι θολό. Είναι θολό.
Είναι θολό και ματωμένο!

Μες στο δικό μου παραμύθι ζούνε άστεγοι,
χωρίς αφέντες και προστάτες της στιγμής.
Δεν είμαστε νούμερα ρε, είμαστε άνθρωποι.
Είμαστε δούλοι της χαράς και της ζωής.

Έχουμε ελπίδες που είναι δικές μας. Είναι δικές μας!
Είναι μόνο δικές μας!
Και οι αγγέλοι τραγουδάνε και χορεύουν μαζί μας.

Δεν είμαστε νούμερα ρε!!!
Είμαστε Άνθρωποι!!!