Άνθρωπος ήμουν μια φορά
σαν όλους τους ανθρώπους.
Μια μέρα μού `δωσε φτερά
να πάω σ’ άλλους τόπους.
Είδα τη γη από ψηλά.
Τι όμορφα τα ξένα!
Όμως αυτή η ζωγραφιά
δε με χωρούσε εμένα.

Δε βρήκα γη να με χωρά,
κι από τον ουρανό μου,
από τα σύννεφα ψηλά
μετρούσα το κενό μου.
Κάτω η θάλασσα γυαλί,
σαν κρύσταλλο καθρέφτη.
Όλη η ζωή μου μια στιγμή
και μια και δυο του κλέφτη. . .

Έπεσα άλλη μια φορά
από τα σύννεφά μου.
Άλλα περίμενα αλλά
τι το `θελε η καρδιά μου.
Σκόνη και θρύψαλα ξανά.
Σκορπίστηκα στα ίδια.
Μαύρο διαμάντι η χαρά
που ψάχνω στα σκουπίδια.

Όταν η νύχτα με καλεί
αφήνομαι και πάω.
Ούτε που ξέρω πού θα βγει
μα ούτε που ρωτάω.
Χάνομαι μες στα σκοτεινά,
στα φώτα μεγαλώνω.
Τη μία πέφτω χαμηλά,
την άλλη σκαρφαλώνω.

Το ξένο φως που με γεννά,
αν σβήσει με σκοτώνει.
Σα να πετάει στη φωτιά
μια χούφτα φρέσκο χιόνι.
Άνθρωπος ήμουν μια φορά,
με όνομα και θέση
κι αν με βαφτίσανε Σκιά,
αρχίζει να μ’ αρέσει.