Ήμουνα βροχή και έπεφτα στο σώμα σου
έσταζα φιλί κι έπεφτε στο στόμα σου
ξάπλωνα στη γη, στάλα στάλα με έπινες
τώρα τι απέγινες πια
στέγνωσε το σώμα από τη βροχή
και το σώμα από το φιλί μα δε λες να γυρίσεις

Στάλα στάλα να μετρώ
το δάκρυ μου πικρό
για σένα που αγαπώ
αιώνας το λεπτό
ποτέ δε θ’ αρνηθώ
στα χείλη σου εγώ
βροχή να ξαναπέσω

Έδωσα πολλά σ’ έναν άδειο έρωτα
είχες μυστικά, πράγματα αφανέρωτα
θάλασσα η ψυχή, λάθη σου που χώρεσε
κιόλα τα συγχώρεσε πια
γύρευα στο ψέμα να κρυφτώ
να γιατρέψω το εγώ
τις στιγμές που πονάνε