Εμένα σπίτι μου είναι ο δρόμος,
είναι τα λόγια των τρελών κι ας μένω μόνος.
Παρέα μου είναι αυτοί που έχουν πληγές στα χέρια.
Που `χουν της μάνας προσευχή μαζί με δυο μαχαίρια.

Μου είπες να γίνω τιμωρός από τιμωρημένος.
Μα ούτε τη γεύση απ’ το κρασί δεν έχεις μεθυσμένος.
Μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά τραγούδι είν’ η ζωή μου.
Και στη στραβή περπατησιά το γέλιο του η φωνή μου.

Θέλεις τους διαλεχτούς να κρύβονται μες στη φωλιά τους.
Θέλεις αφέντες να χτυπούν με μίσος τα παιδιά τους.
Απ’ των μικρών τα μάτια βγαίνει η αυγή στο ίδιο χρώμα.
Κοίτα..., εμείς οι δυο δεν τελειώσαμε ακόμα.

Άκου, σταμάτα να μετράς ζωή προσκυνημένος.
Πρώτες σαράντα μέρες και μετά είσαι ξεχασμένος.
Παρ’ το απ’ την τσέπη μου το φυλαχτό κι άσε τα λόγια.
Είναι φτιαγμένο από καλή φωτιά και μοιρολόγια.

Εϊ -- βαλα!