Δεν είναι από τσιγκουνιά, μα όσο κι αν παλιώσουν,
παπούτσια κι υποδήματα ποτέ μου δεν πετώ,
του πρώτου μεροκάματου, κρατάω, τα σκαρπίνια,
έχω απ’ το πρώτο ραντεβού, ζεύγος καφέ, δετό.

Άδικα, άδικα λιώσαν σόλες, άδικα,
άδικα, άδικα, να περνά η ζωή.

Χειμώνας, μπότες δίσολες και άλλαζα τον κόσμο,
καίγονταν μύθοι, μα εγώ, σαντάλια θερινά,
αρβύλες, ψάρι στο στρατό, τα πόδια μου πρηστήκαν,
λουστρίνια και με χτύπαγαν, γαμπρός στην εκκλησιά.

Άδικα, άδικα λιώσαν σόλες, άδικα,
άδικα, άδικα, να περνά η ζωή.

Μα απ’ όλα τα παπούτσια μου, εκείνο που αντέχει,
ένα ζευγάρι πάνινα για τη γυμναστική,
τριάντα δύο νούμερο κι ακόμα με χωράει,
σ’ αλάνες και σε σκανταλιές ξέρει να μ’ οδηγεί.

Άδικα, άδικα λιώσαν σόλες, άδικα,
άδικα, άδικα, να περνά η ζωή,
άδικα, άδικα των αδίκων, άδικα,
άδικα, άδικα, να περνά η ζωή,
να περνά η ζωή, να περνά η ζωή.