Καθώς τα μάτια χάθηκαν, μες στα δικά της.
Κάτω απ’ το ζαλισμένο και κόκκινο ουρανό.
Στην κάμαρη μου έμειναν, τα φιλιά και το άρωμά της.
Καιρό, μου αργοσέρνουν, της πηγής μου το νερό.

Με περιπάτους στα όνειρά μου, πάλι συλλογιέμαι.
Και στου θαμπού το δειλινό, με σβήνει η ηδονή.
Κατεργαράκο, μου ΄λεγε, τσιμπάς μα μη χαλιέσαι.
Με στίχους γράφτηκαν οι μύθοι στη ζωή.

Πεσμένα φύλλα τα κορμιά μας στις παρέες.
Κι εμείς να φτιάχνουμε τραγούδια όλοι μαζί.
Οι ελπίδες μας είναι χαρές, είναι σημαίες.
Είναι το τσούγκρισμα πριν πιούμε το κρασί.

Με μια λεπίδα και χαρτί "γράφει" καλά η γλώσσα.
Και λύνεται μπροστά σα γόρδιος δεσμός.
Δε θέλει κόπο φίλε μου, παρά μια τρύπια μπότα.
Για να θυμίζει λίγο τον παλιό καλό καιρό.

Με περιπάτους στα όνειρά μου, πάλι συλλογιέμαι.
Και στου θαμπού το δειλινό, με σβήνει η ηδονή.
Κατεργαράκο, μου ΄λεγε, τσιμπάς μα μη χαλιέσαι.
Με στίχους γράφτηκαν οι μύθοι στη ζωή.

Πεσμένα φύλλα τα κορμιά μας στις παρέες.
Κι εμείς να φτιάχνουμε τραγούδια όλοι μαζί.
Οι ελπίδες μας είναι χαρές, είναι σημαίες.
Είναι το τσούγκρισμα πριν πιούμε το κρασί.

Δε θέλει κόπο φίλε μου, θέλει ψυχή και χώμα.
Θέλει στο δρόμο μάθημα, χαστούκι και φιλί.
Θέλει στην άκρη να κρατάς μια μου κουβέντα ακόμα.
Αυτή που σου `πα χθες το βράδυ που `χα πιει.