Είναι ένα φάντασμα την νύχτα που τρομάζει
το μαύρο ύπνο μας σε στρώματα ζεστά
με μια φωνή που όλο κοντά μας πλησιάζει
και μας τσακίζει σαν τα τύμπανα στ ’ αυτιά

Είναι η σκιά μας που φοβόμαστε μην δούμε
μην αντικρίσουμε την ίδια μας ζωή
μες τα πηγάδια της ψυχής μας να κρυφτούμε
και να ξανάρθουμε και πάλι το πρωί

Είν’ το δικό μου το κορμί που είναι δεμένο
είν’ τα δικά σου τα δεσμά που όμως δε σπαν

σε ένα κελί μ'έχουν για πάντα κλειδωμένο
ποτέ δε θα’ ρθω στο δικό σας παραβάν

Είναι ο φόβος που τα γόνατα μας λύνει
μας παραλύει κάθε νεύρο και μυαλό
κάτι στη θέα του τα μάτια μας τα κλείνει
κάτι μας πνίγει σαν θηλιά μες το λαιμό

Είναι εφιάλτης που μας κόβει την ανάσα
και μας ρουφάει τη μικρή μας τη φωνή
και θα μας πιάνει κάθε βράδυ μες τα πράσα
ώσπου να γίνει η άρρωστή μας προσμονή.