Όψη, η θλιμμένη σου όψη,
του σπαθιού σου η κόψη,
κόβει μόνο εμάς (πια).

Σκάκι, παίζουν πάνω σου σκάκι
τώρα που σ’ έχουμε ανάγκη,
μη μας παίζεις κι εσύ.

Βράδυ, ένα σπίρτο που ανάβει,
κάνε μας ένα σημάδι
ότι είσαι ζωντανή.

Και τότε θα δούνε πώς γίνονται οι δούλοι στρατιώτες
και τότε θα στήσουμε χίλιες κρεμάλες για τους προδότες.

Άντε, είμαι αυτός που γαμάτε,
που κάνει ότι κοιμάται,
για να μην τον κοιτάς.

Που όταν αυτοεξευτελιζόταν ,
μέσα του δεν κρατιόταν
η κραυγή της φωτιάς.

Ρώτα κι αντρειωμένη σαν πρώτα,
όταν σβήνουν τα φώτα
να μας φωτίζεις εσύ.

Και τότε θα δούνε πώς γίνονται οι δούλοι στρατιώτες
και τότε θα στήσουμε χίλιες κρεμάλες για τους προδότες.