Μια πολιτεία δίχως σπίτια,
μόνο χαλάσματα, γεφύρια.
Πάνω από ποτάμια που στερέψαν ξαφνικά.
Ένα τραγούδι δίχως λόγια,
ένα θηρίο δίχως δόντια,
που σέρνεται και γλύφει
τις πληγές στην παγωνιά.

Μια πολιτεία δίχως σπίτια,
είναι η αγάπη σου τη νύχτα.
Μπορεί και να ‘θελα... προτού να φύγω,
να δω στα μάτια σου για λίγο.
Να δω αν σε πονώ, μα τώρα ξέρω,
δε θα δω τίποτα... και φεύγω.

Ένα χαμένο χελιδόνι,
μες στο χειμώνα, μες στο χιόνι.
Που δύναμη δεν έχει να πετάξει, να σωθεί.
Ένα καράβι δίχως φίλους,
που φεύγει μες στο καλοκαίρι.
Δίχως ένα χέρι να του γνέψει,
να ευχηθεί.