Η αυλαία έπεσε, η παράσταση έληξε
και οι θεατές μείναν βουβοί.
Στου χρόνου την πλάνη, να ψάχνω παράλογα
μια πόρτα εξόδου μια διαφυγή.
Την σιωπή μου συνάντησα, σ’ ένα σου χάδι
σ’ ένα φιλί, ήσουν για μένα εκεί.

Στο περιθώριο με κράτησες, ψεύτικη κούκλα
δίχως πνοή - μα αρκετή.
Και αν στέκομαι πάνω, σε κινούμενη άμμο
ξέρω θα φέρω, ανατροπή.
Μια ιδέα γενναία, μια νέα αρχή
ζήσε μ’ ελπίδα, μωρό μου εσύ.

Τρομαγμένος σαν μικρό παιδί την σκιά είδα πού είχες δει,
να πλέει πλάι με την αλλαγή που έρχεται.
Και δεν ρώτησα ποτέ γιατί, σαν είδα τ’ αύριο που είχες δει,
να πλέει πλάι με την αλλαγή που έρχεται.

Τα βήματα ξέχασα, σ’ εμπόδια σκόνταψα
τον δρόμο μου γέμισα με τόσα γιατί.
Στου ήλιου την χάση, παιδί πού’ χει κλάψει
πριν βγει για να δει το φως στην ζωή.
το αίμα κύλησε, σαν ένα σου δάκρυ
Σαν μελωδία - ήσουν εσύ.

Στα όνειρα κρίθηκα, και όσα αρνήθηκα
τα βρήκα εμπρός μου - εικόνα θολή.
Με κύματα πάλεψα, στα ψέματα άντεξα
και δίπλα σου είδα, ν’ αξίζει η ζωή.
Γι’ αυτό παραδίνομαι, σε σένα αφήνομαι
την πόρτα άνοιξε, που βρήκα κλειστή.

Στο άγνωστο μ’ ώθησε, εκείνο το χθες μου
για πες μου πως έγινε – σε μια ρωγμή.
Σαν ψέμα διέφυγα, στο σήμερα κι έκλεισα
αυτή την κατάρα, αυτή την πληγή.
Κι έγινα σύνθημα, στον τοίχο σου μήνυμα
ζήσε το σήμερα, μωρό μου εσύ.