Κι αυτός ό ήλιος που δεν λέει να μαλακώσει
έχει σταθεί πάνω απ' την πόλη και την καίει
Ώρες ακίνητος
Έχει σκαλώσει
Φωτιά ο αέρας μας κανείς δεν αναπνέει.

Κι αυτή η μέρα που δεν λέει να τελειώσει
Να την ξεχάσουμε να πάμε παρακάτω
Πέτρα ασήκωτη
Έχει ριζώσει
Κόβει στα δύο το νερό, το κάνει βάλτο.

Θα περάσει, μα θα 'ρθει ίδια αρχή
Θα μιλάνε για μια εποχή μεγάλη
Ένας με έναν στο τέλος θα σωθεί
Εσύ εμένα, και τον κόσμο όλοι οι άλλοι.

Κι αυτή η ελπίδα να μην λέει πια να πεθάνει
Γριά γυναίκα που μας δίνει την ευχή της
Όλα τα λόγια της
Ένα ντουμάνι
Να μας μαζεύει σαν ζητιάνους στην αυλή της.