Στέκεσαι μόνος στους πολλούς
μπροστά στο κόκκινο φανάρι,
κάνεις να πέσεις στους τροχούς
κι ο χάρος όποιον θέλει ας πάρει ?

Για τα παιδιά σου θα `ναι κρίμα,
για τη γυναίκα σου μαρτύριο,
κρατάς μετέωρο το βήμα
μπροστά στο φοβερό κριτήριο.

Κοιτάς στο χέρι σου την ώρα,
ένας σε σπρώχνει, άλλος σε βρίζει,
σάπιο κατάστρωμα που τρίζει
η κοινωνία μέσα στην μπόρα.

Όλοι φτωχοί, εχθροί και μόνοι
κι οι σατανάδες στο τιμόνι,
στα βράχια ρίχνουν το καράβι,
ποτίζουν τη φωτιά με λάδι.

Έχεις πού να πας, να κοιμηθείς, να φας,
να ησυχάσεις ;
Έστω για λίγο να ξεχάσεις,
πες μου...Έχεις πού να πας ή όχι;
Και πιασμένος στην απόχη,
σαν το ψάρι σπαρταράς.
Έχεις πού να πας ή όχι;
Και θαμμένος σε μια κόχη
την ψυχή σου τυραννάς;
Έχεις πού να πας;

Στέκεσαι ακόμα στο φανάρι,
μετρώντας του γκρεμού την κόψη
σε στεφανώνει το φεγγάρι,
του Εσταυρωμένου έχεις την όψη.

Μα δεν υπάρχει εκκλησία
να αποθεώσει τον σταυρό σου,
μόνος πηγαίνεις στη θυσία,
αθώο θύμα στο χαμό σου.