Μια καρέκλα στο σαλόνι
σαν το αγκάθι που πληγώνει
δε χωρούσε στα δικά σου πράγματα,
τη χαζεύω, την αγγίζω,
μια τη σπρώχνω, μια τη βρίζω,
τη προσέχω μη γεμίσει τραύματα...

Λες και είσαι εσύ της μιλώ,
το πρωί της χαμογελώ
και το βράδυ για καληνύχτα
λέω "σ’ αγαπώ"...

Στην άδεια σου καρέκλα
περνάω τη ζωή μου,
εκεί με ταξιδεύεις,
με παιδεύεις,
ζεις μαζί μου.
Στην άδεια σου καρέκλα
κρατιέμαι να μην πέσω,
εκεί θα περιμένω
να γυρίσεις
κι όσο αντέξω...

Μια καρέκλα στο σαλόνι
με κοιτάει και μου θυμώνει
σαν εσένα όταν ήσουν δίπλα μου,
τη χαϊδεύω, τη χτυπάω,
λίγο μούτρα της κρατάω
μέχρι να δεχτώ ξανά την ήττα μου...

Αν δεις στη μεριά σου,
στο άδειο σεντόνι
θα γράφει "συγγνώμη"
για πολύ καιρό...