Τα δαχτυλίδια του καπνού σου
όπως πηγαίνανε ψηλά,
εγώ, έτσι, άπλωνα το χέρι και να,
τα φόρεσα στην καρδιά.

Τα δαχτυλίδια του καπνού σου,
εγώ ξανά τα ξενυχτώ,
στα δυο μου χέρια τα `χω και τα κοιτώ,
πώς μπόρεσα να δεθώ.

Και ζεις
και ζω.
Και ζεις
και ζω.

Κοίταξε, κοίταξε
τι ήσουνα για μένα εσύ,
το άπιαστο στη γη.
Κοίταξε, κοίταξε
το άφταστο,
ένας καπνός,
πώς ριζώνει μέσα μου, πώς.

Αυτό που έμεινε από σένα,
ήταν στα τζάμια ο καπνός,
πώς τον μεγάλωσα μονάχη στο φως
και μου `γινες ουρανός.

Και ζεις
και ζω.
Και ζεις
και ζω.