Σε μια σκηνή, σε μια αίθουσα σκάρτη
Δίνω ψυχή, αν θες, έλα παρ’ τη
Θέσεις κενές, μα κόσμο γεμάτο
Στο θέατρο αυτό, όλοι πιάσαμε πάτο

Σανίδια που τρίζουν, με λόγια φθαρμένα
Όλα γυρίζουν κι εδώ καρφωμένα
Τα φώτα σα σβήσουν και πέσει η αυλαία
Στο παρασκήνιο, είσαι μοιραία

Όταν ανέβεις σ’ αυτή τη σκηνή,
δεν θα’ χεις το ρόλο του πρωταγωνιστή
Κομπάρσος μη γίνεις, με λόγια δανεικά
Να στέκεσαι γυμνός και να’ σαι αληθινός
Είναι του έρωτα ο θίασος

Ατάκες και ρόλοι, που άλλοι σου δώσαν
Σενάρια τόσα, που δεν αποδώσαν
Κι αν νόημα, απ’ όσα σου λένε, δε βγάζεις
Τότε, θα πρέπει, ν’ αυτοσχεδιάζεις