Στην μέρα που αλλάζει και όλο κουράζει
να ζεις μες τα ίδια, τα ίδια σκουπίδια.
Το θες ν’ ανασάνεις πριν να πεθάνεις
το θες να πληγώσεις και λάθη να κάνεις.
Να χαμογελάσεις να κλάψεις στ’ αλήθεια
να πεις είμαι `δώ σ’ όλους πώς ήρθα.

Να πεις καλημέρα να πεις καληνύχτα
να πεις την αλήθεια, πως έζησα κοίτα.
Να βγεις να χορέψεις, μια μέρα να κλέψεις
να δεις να τολμήσεις και ίσως κερδίσεις.
Μια γύρα στο λίγο και ίσως πιο λίγο
μα είναι αρκετό να μην χαραμίσεις.

Μια στάλα βροχής, μια στάλα από έτσι
μια δόση από ήλιο, πριν δύσει πριν πέσει.
Να πεις φτάνει πια και δε θα μπορέσει
αυτή την χαρά κανείς ν’ ανατρέψει.

Στον δρόμο που ορίζεις βαδίζεις - σκορπίζεις.
Φωνάζεις φτάνει πια, μα είσαι μόνος πάλι.
Ξυπνάς πάνω σε ράγες, με τρόμο κάθε μέρα.
Αφήνεις τα όνειρα σου να τα ορίζουν άλλοι.

Στην μέρα που αλλάζει μα ίδια μας μοιάζει
σε πρόσωπα άδεια γεμάτα σημάδια.
Το θες να μιλήσεις κάποιον να πείσεις
μέσ’ τα ερείπια θεμέλια να χτίσεις.
Το θες να παλέψεις χωρίς υποσχέσεις
μεγαλοστομίες και γκρίζες σκέψεις.