Το δέρμα μου δεν καίγεται πια
τα όμορφα της χρώματα αλλάζουν
το φως της με σπρώχνει μακριά
εντομοκτόνο για όλα όσα την πειράζουν

Λιώνει το μυαλό μου τόσο αργά
και όμως μ’ αρέσει να κάθομαι να την κοιτάζω
άθλια κατάντια - γηρατειά
επαναλαμβανόμενα όλα αλλάζουν

Όλο και βουλιάζω μέσα της
και με τυλίγει το νερό
αιωρούμαι και αφήνομαι
ώσπου να με πετάξει στο φως

Βυθίζομαι στη λάσπη του πάτου της
με αγκαλιάζει και με κρατάει ζεστό
δε θα `θελα να βγω νομίζω
δε θα `θελα να βγω από δω