Άνοιξε μια στιγμή τα σπλάχνα της η γη
και βγήκαν μέσα απ’ τη φωτιά δύο κόσμοι
που πάνω τους δεν μπόρεσε κανένας να σταθεί
χωρίς να πέσει στο κενό που μεγαλώνει.

Ο ένας ξόδεψε το φως σ’ ένα κορμί
κι ύστερα διάλεξε να μείνει στο σκοτάδι,
ο άλλος πήρε της αγάπης την πληγή
και με το αίμα πότισε ξανά τον Άδη.

Με ποιον θα πας και ποιον θ’ αφήσεις
ποιον θ’ αρνηθείς, σε ποιον θα ζήσεις

Γεννήθηκαν μαζί στην πρώτη ανατολή
πλασμένοι, αλήθεια, να βαδίζουν ενωμένοι
μα κάποιος έσπειρε διχόνοια και ντροπή
κι είναι από τότε μακρινοί και χωρισμένοι.

Όποιος θελήσει να γευτεί κι από τους δύο
μαύρο κρασί θα του ναρκώσει τις αισθήσεις
καπνός απλώθηκε παντού, μυρίζει φονικό
κι η λογική μας γέμισε με ψευδαισθήσεις.

''Με ποιον θα πας και ποιον θ’ αφήσεις
ποιον θ’ αρνηθείς, σε ποιον θα ζήσεις.
Με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις
ποιους θ’ αρνηθείς, με ποιους θα ζήσεις''.

Έφτασε όμως επιτέλους η στιγμή
να σμίξουν και να λυτρωθούν, να γίνουν ένα
τα μάγια λύθηκαν και κάποια Κυριακή
οι δύο κόσμοι συναντήθηκαν για σένα...