Φοράς τα καλά σου, φιλάς τα παιδιά σου
κλειδώνεις το σπίτι, σε σέρνει απ’ τη μύτη
μια χάρτινη πόλη που ζει στη φορμόλη,
στους δρόμους της βγαίνεις, να κρύβεσαι ξέρεις.

Αρώματα χίλια, φτηνά μπιχλινπίδια
καλύπτουν τις σταχτες με ροζ αυταπάτες
το χέρι στην τσέπη, κανείς δε σε βλέπει
ανοίγεις το βήμα και τρέχεις στη νύχτα.

Σκαλί το σκαλί κατεβαίνεις,
σκαλί το σκαλί στον πάτο πηγαίνεις
κι εγώ σε κοιτώ θλιμμένα απ’ το τζάμι
με χρήμα ζεστό σφιχτά στην παλάμη.

Φοράς τα καλά σου. τα μαύρα γυαλιά σου
στ’ αμάξια τους μπαίνεις, τα πάντα υπομένεις
ο έρωτας δίχτυ, ποτό και ξενύχτι
γυρνάς μεθυσμένη, γυμνή και δαρμένη.

Ποιος σ’ έχει δαγκώσει, ποιος σ’ έχει ματώσει
πιο φίδι σε πνίγει παντού και τυλίγει
το κρύο του σώμα, σε σφίγγει ακόμα
και πώς θα γλιτώσεις αν δε μετανιώσεις.

Σκαλί το σκαλί δειλά κατεβαίνεις
σκαλί το σκαλί στον πάτο πηγαίνεις
κι εγώ σε κοιτώ θλιμμένα απ’ το τζάμι
με χρήμα ζεστό σφιχτά στην παλάμη.

Κι ό,τι σου ζητήσω κάνεις, ό,τι μου ζητήσεις δίνω
με καυτό νερό και σαπούνι τη ντροπή μου πώς να ξεπλύνω
κι ό,τι σου ζητήσω κάνεις, ό,τι μου ζητήσεις δίνω
με καυτό νερό και σαπούνι την ψυχή μου πώς θα ξεπλύνω.