Ένας κρύος άνεμος με πήρε απ’ το χέρι
μ’ ανέβασε στην πλάτη του και πήγαμε ψηλά,
πετούσα μες στα σύννεφα που εκείνος είχε φέρει,
να ξεψυχήσω μ’ άφησε στην πόρτα σου μπροστά.

Τα κόκκινα τα μάτια μου δεν πρόλαβαν να δουν
τις θάλασσες που πέρασα, τ’ απάτητα βουνά,
τα δάκρυά μου που έσταζαν στη γη πάλι θα μπουν,
κρυφά θα την ποτίσουνε ν’ ανθίσουν στα κλαριά.

Πολιτείες με τα φώτα τους στραμμένα
απ’ το χθες, στο αύριο και στο πουθενά,
φορτηγά μέσα στη νύχτα δίχως φρένα,
τα φανάρια τους θλιμμένα και σβηστά,

Αέρα εσύ, βαθειά πνοή, για πού φυσας και πού με πας
στα χέρια σου με κράτησες, στους ώμους με κουβάλησες.

Ένας άνεμος γκυκός με πήρε απ’ το χέρι
κι απόψε με ταξίδεψε στα πιο όμορφα νησιά,
μου έδειξε πώς ζουν σ’ αυτόν τον κόσμο δίχως ταίρι,
εκείνοι που φοβούνται πιο πολύ τη μοναξιά.

Τα λόγια, οι ιστορίες του, ανάβαν το μυαλό μου
και τώρα ποιος μπορεί να σταματήσει τη φωτιά,
δαιμονισμένες μέρες, έχανα τον εαυτό μου,
μα έκείνος μου ψιθύριζε στ’ αυτί τα μυστικά.

Για οράματα και τόπους στοιχειωμένους,
για φαντάσματα, νεραϊδες, ξωτικά,
τι κρατάει τους ανθρώπους μαγεμένους,
ποιος τους ντύνει τα παλιά τους τα φτερά.

Αέρα εσύ, βαθειά πνοή, για πού φυσας και πού με πας,
ελεύθερος σου δίνομαι, στον δρόμο σου σφήνομαι.

Ένας κρύος άνεμος με πήρε απ’ το χέρι
και μ’ άφησε χαράματα στην πόρτα σου μπροστά.