Μα τι φοβάμαι και δεν κάνω βήμα,
τι περιμένω εδώ να συμβεί
αφού όλα μου δείχνουν πως τώρα,
τώρα είν’ η στιγμή.

Τι με κρατάει κι όλο πίσω γυρίζω,
ποια περιμένω να `ρθει αφορμή
κι αφού δεν είμαι δειλός γιατί διστάζω
γιατί σωπαίνω και το πάθος μου αφήνω να πνιγεί.

Είναι οι λέξεις μου στο χώμα μαχαίρια
μα είμαι περήφανος γι’ αυτά που θα πω,
είν’ οι κραυγές μου δυο μικρά περιστέρια,
το `να πετάει, τ’ άλλο μένει σκυφτό.
Νιώθω τα πόδια μου να με βαραίνουν,
λέω πως φτάνει κι άλλο δεν προχωρώ
κι όλα τα λόγια που `χω πει μ’ αρρωσταίνουν,
τα τραγουδάω για να μην τρελαθώ.

Τι με μπερδέυει και δεν ξέρω που πάω,
τι με τυφλώνει, πες μου, ποιος μ’ οδηγεί,
ποιος με ζαλίζει και τον δρόμο μου χάνω,
πού θα με βγάλει ετούτη η αναμονή.

Όλο ρωτάω κι απαντήσεις δεν παίρνω
πότε θα βγω απ’ αυτό το κελί,
τι περιμένω επιτέλους να γίνει
ποιο μαγικό σινιάλο εδώ να φανεί.

Είναι τα όπλα μου στραμμένα σε μένα
κι είναι γεμάτα με σφαίρες σωρό
δεν σημαδεύω άλλονε κανένα
μόνο τον άλλο μου κακό εαυτό.
Κρατώ τόξο, κρατώ και το βέλος,
ποιος θα γλιτώσει, πες μου, ποιος απ’ τους δυο
μα έχω φυλάξει το καλό για το τέλος,
χρυσή λεπίδα που ακονίζω καιρό.

Ωωω ελπίδα - σπίρτο στη φωτιά.
Όταν σβήνεις δε φοβάμαι πια.
Ωωω αγάπη που έρχεσαι νωρίς,
στο σφαγείο πάντα μ’ οδηγείς.