Δεν είναι το σκοτάδι, σαν έρχεται το βράδυ,
που με φοβίζει, μάτια μου,
μα είναι που μου λείπεις και γίνομαι αλήτης,
και που, παντού, σκορπίζω τα κομμάτια μου.

Δε φταίει μόνο η μοναξιά,
μα φταίει ό,τι σε θυμίζει,
πονάει μέσα μου η καρδιά
και το κενό που δε γεμίζει.

Δεν είναι τα σημάδια απ’ τα γλυκά σου χάδια,
που ακόμα καίνε, μάτια μου,
μα είναι που μου λείπεις και γίνομαι αλήτης,
και που, παντού, σκορπίζω τα κομμάτια μου.

Δε φταίει μόνο η μοναξιά,
μα φταίει ό,τι σε θυμίζει,
πονάει μέσα μου η καρδιά
και το κενό που δε γεμίζει.