Το `μαθα αργά, η αγάπη άνθρωπο πληγώνει
κι είναι από πέτρα η καρδούλα της καλής μου
δε μου `πε, βάρδε, να, φαρμάκι στην πληγή σου
κι όταν γι’ αγάπη τραγουδάς, άσε το σάζι.
Μακάρι να `μουν σ’ ερημιές, ξέσπιτος, δίχως στέγη,
ας είχα ντέρτια ένα βουνό, μα να μην είχα αγάπες...!
Πώς τυραννά ένα τριαντάφυλλο τ’ αηδόνι,
το ξέρει μόνο όποιος πονά απ’ την αγάπη.
Ο Χαβασί είμαι που θρηνώ σαν αηδονάκι
κι η φλόγα του έρωτα δε σβήνει απ’ την καρδιά μου.