Άδεια μπουκάλια από πιοτό μισοσπασμένα,
μες στο τασάκι αποτσίγαρα σβησμένα
να του σπιτιού μου διαρκώς το μαύρο χάλι
και στη καρδιά μου η μια πληγή πάνω στην άλλη.

Αν κάποτε περάσεις από δω
και κάτι αυτό το σπίτι σου θυμίζει
μπες μια στιγμή για να σε δω
κι ύστερα φύγε αν η καρδιά σου δεν ραγίσει.

Ένα σου ρούχο σε μια άκρη ξεχασμένο
και στον καθρέφτη ένα σ' αγαπώ γραμμένο,
αυτά μου άφησες να έχω συντροφιά μου,
μ’ αυτά μιλάω τώρα μες τη μοναξιά μου.

Αν κάποτε περάσεις από δω
και κάτι αυτό το σπίτι σου θυμίζει
μπες μια στιγμή για να σε δω
κι ύστερα φύγε αν η καρδιά σου δεν ραγίσει.