Στην έρημο αλυχτάει το τσακάλι, της κόλασης πυρώνει το μαγκάλι
τ’ αγέρι μου δαγκώνει τα πνευμόνια, κι ο Μπόστ με ζωγραφίζει με συμπόνια
στην άμμο εκσπερματώνουν οι φαντάροι, ο λύκος ροκανίζει το φεγγάρι
βαθειά μεσ’ στου πλανήτη τον πυρήνα ένας αλήτης παίζει με σουρντίνα

Κι οι αφέντες φτιάχνουν νόμους για τρελούς και παρανόμους
Αδιέξοδο Γιάννη Σταθά

Οι πρίγκιπες τα ρούχα τους αλλάζουν με ζήτουλες που βαριαναστενάζουν
στην λήθη παραδίδονται οι ηγέτες, στα πόδια σου σερνόμαστε ικέτες
κι η αγάπη μου στον κόσμο ταξιδεύει σαν αίνιγμα που απάντηση γυρεύει
στα κύματα, τα φύλλα και τους ήχους, στα σπήλαια τους θρύλους και τους μύθους

Κι οι αφέντες φτιάχνουν νόμους για τρελούς και παρανόμους
Αδιέξοδο Γιάννη Σταθά

Τα δάση μου γυρεύω και τα δώρα, ανάμεσα στην κόκκινη τη μπόρα
σ’ αυτήν εδώ τη φάτσα χορωδία, στην μέγγενη που λέτε κοινωνία
μια και τίποτε δεν έχω για να ζήσω ούτε ευθύνες σε κανένανε να ρίξω
του Χάρου τον χορό θ’ αφήσω πίσω, στην άλλη όχθη για να κολυμπήσω

Κι οι αφέντες φτιάχνουν νόμους για τρελούς και παρανόμους
Αδιέξοδο Γιάννη Σταθά