Μικρή, κατάλευκη, αρχαία θεά.
Φυλάκισε την πιο όμορφη της μέρα σε μειδίαμα.
Κοίταξε την που αναδιπλώνει μια φτερούγα της.
Απογειώνεται σε μεταξένια σύννεφα.

Μέσα απ’ τον καθρέφτη των ονείρων της διακρίνεις
το κορίτσι που μια χούφτα χρόνια πίσω την ακολουθεί.
Γλυκό, τρελό, ατίθασο... Το θυμάσαι;
Κανένας συμβιβασμός. Καμιά υποταγή.

Φτάνει στο κατώφλι του χρόνου,
κρυφοκοιτάζει... Μετρά ελπίδες διαφυγής
σαν συνωμότης του θρόνου,
πριν υπογράψει τους όρους της συναλλαγής.

Τώρα μένει οχυρωμένη στα κεκτημένα της
Έχει μάθει και σαρκάζει τα απωθημένα της.
Άραγε ποια συγκυρία; Ποια απρόβλεπτη αφορμή
θα αφύπνιζε ξανά, του πάθους τα σκιρτήματα;

Φτάνει στο κατώφλι του χρόνου,
κρυφοκοιτάζει... Μετρά ελπίδες διαφυγής
σαν συνωμότης του θρόνου,
πριν υπογράψει τους όρους της συναλλαγής.