Κι άλλες φορές κινδύνεψα μα εδώ όλα χάνονταν.
Το τι προηγήθηκε δεν είχε σημασία.
Τα’ βαλα με αυλοκόλακες, παρασκηνίων βρικόλακες
και οι τύποι αυτοί με κλείσαν στη γωνία.
Όταν συνήλθα, με είχε κάψει το ξημέρωμα.
Δεμένος, μόνος σε μια έρημη κοιλάδα.
Γύρω αγρίμια ατάραχα, μετρούσαν πόσο θα άντεχα,
και εκεί η φωνή της σκόρπισε φρεσκάδα:

Αγνόησε τους μέτριους, των οδυνών μας αίτιους.
Αγνόησε τους μέχρι να λουφάξουν.
Κι αν σε απειλούν και βρίζουνε, στους δισταγμούς σου ελπίζουνε.
Είναι αχυρένιοι, δε θα σε πειράξουν.
Αγνόησε τους μέτριους, των συμφερόντων δέσμιους,
για να ξορκίσεις μόνος σου μετά, τους δαίμονες του νου σου.

Μαλλιά του ήλιου είχε αχτίδες ξανθοκόκκινες,
Στα μάτια λάμψεις γκριζοκύανες των βράχων.
Απ’ τα δεσμά με έλυσε, τους φόβους μου διέλυσε
και χάθηκε στη χώρα των θαυμάτων.

Τώρα σε ενέδρα σκοτεινή με περιμένουνε,
στην πρώτη κίνηση πισώπλατα να βγούνε.
Δε θα με αιφνιδιάσουνε, το χρώμα τους θα χάσουνε,
καθώς τα λόγια της θα αντηχούνε:

Αγνόησε τους μέτριους, των οδυνών μας αίτιους.
Αγνόησε τους μέχρι να λουφάξουν.
Κι αν σε απειλούν και βρίζουνε, στους δισταγμούς σου ελπίζουνε.
Είναι αχυρένιοι, δε θα σε πειράξουν.
Αγνόησε τους μέτριους, των συμφερόντων δέσμιους,
για να ξορκίσεις μόνος σου μετά, τους δαίμονες του νου σου.