Τόσο κόσμο προσπερνάω και δεν ξέρω τι ζητάω,
στης κερκίδας την αγκάλη
ψάχνω να `βρω της βραδιάς τη θαλπωρή,
πάνε κι έρχονται τα Μ. Ε. Α. κι η ανέρυθρη σημαία,
η φωνή που εξουσιάζει την κροτίδα που θα σκάσει,
να η απειλή.

Να ουρλιάζω με μανία, η ματιά μου μία λάμψη,
το κορμί μου μία βόμβα, πότε θα εκραγεί, πότε θα εκραγεί,
η ζωή μου μια ταινία καρφωμένη μ’ αγωνία
στο ταμπλό,τι ειρωνεία, πουλημένη μου ελπίδα, καθημερινή,
καπνογόνα, φασαρία, ταραχή και αναρχία,
στον εξώστη η εξουσία αγριεμμένη, παρακολουθεί.

Μια βουή και μια σειρήνα σε ρυθμό σαν μια τουρμπίνα,
σαν φωτιά να με κυκλώνει, η αγωνία να με λιώνει,
Θεέ μου, γιατί αργεί, Θεέ μου, γιατί αργεί.

Γιατί μια απρόσκλητη φωνή να με καλεί,
γιατί να `μαι θύμα μιας ελπίδας μακρυνής, γιατί,
γιατί να θυσιάζομαι μ’ αντικαταβολή,
γιατί να με στήνουν, να μου κλέβουν την ψυχή, γιατί.

Το παιχνίδι τελειώνει, η αγωνία μεγαλώνει
και το πάθος σαν αγχόνη με πληγώνει, με στριμώχνει, πού θα βγει,
( υποκρινόμαστε )
η δική μου οπτασία, της εφηβείας μου πορεία,
της καρδιάς μου ανταρσία σ’ ό,τι νιώθω και δε λειτουργεί,
( γι’ αυτό χανόμαστε )
σ’ ένα τούνελ τ’ όνειρό μου διεκδικεί το ιδανικό μου
που διχάζει το παρόν μου γιατί με τιμωρεί, γιατί με τιμωρεί.

Γιατί μια απρόσκλητη φωνή να με καλεί,
γιατί να `μαι θύμα μιας ελπίδας μακρυνής, γιατί,
γιατί να θυσιάζομαι μ’ αντικαταβολή,
γιατί να με στήνουν, να μου κλέβουν την ψυχή, γιατί.

Γιατί να θυσιάζομαι μ’ αντικαταβολή,
γιατί να με στήνουν, να μου κλέβουν την ψυχή, γιατί, γιατί.